ՀԱՂԹԱՆԱԿ, ԲԱՅՑ ՇԱՏ ԴԱՐԵՐ ԱՆՑ
Այսօր բոլորը խոսում են առաջին հանրապետության և Սարդարապատի հաղթանակի մասին, բայց մեծ մասը չի գիտակցում այդ մայիսյան ֆենոմենը: Նախ պիտի վերջնականապես հասկանանք, որ երրորդ հանրապետությունը իր անկախությունը ժառանգել է առաջինից և սա անհերքելի փաստ է: Եթե մինչ ԽՍՀՄ կազմ մտնելը չկարողանայինք անկախանալ, այժմ պիտի ունենայինք Կարսի, Ջավախքի կամ Նախիջևանի կարգավիճակը, իսկ ազգը առավելագույնը այսօրվա ապստամբ քրդերի ճակատագիրը:
Ամբողջ աշխարհի եզակի օրինակներից մեկը, եթե ոչ միակը: Երբ մի ազգ, դարավոր ստրկությունից հետո, որոշում է վերականգնել իր երբեմնի ազատությունն ու կամքը, և նրա մոտ ստացվում է: Ստացվում է հաղթահարել նույն թշնամու արգելքները, առանց որևիցե օգնության, դեռ հակառակը: Ընդամենը երեք տարի առաջ իր որդիներին դաժանաբար մորթված տեսնելուց հետո, առանց դասական պատրաստության ու մեծ ուժերի: Կարողացան հաղթել մարտում, որովհետև մինչև մարտի գնալը, արդեն հաղթել էին իրենց միջի վախը, իսկ այդպես վարվողները հաղթանակել ու հաղթանակում են միշտ, աշխարհի յուրաքանչյուր ծայրում, պատմության ամեն վայրկյանին: Նժդեհը պիտի գրեր՝
-Մայի՜ս 28-ը:
Այդ օրը հայությունը հագավ իր փառքի ու հզորության ծիրանին և բազմեց ազատ ու անկախ ազգերի կողքին: Եվ Արարատյան արևը երկիրը դիտելիս, ասաց այդ օրը` «ահա՛ մի թագավոր ժողովուրդ ևս, որը ստրուկ էր երեկ»:
Սարդարապատը մեզ հիշեցրեց, որ կարելի է հաղթել, անկախ կարգավիճակից, անկախ քանակից և արտաքին ուժերից: Եվ չնայած այսօր մեզ պարտադրում են հիշել ու նշել միայն տխրության ու կորստի ժամերը, այնուամենայնիվ Սարդարապատում վերածնված հայը այլևս չի ստրկանա: Ընդամենը մեկ դար է անցել, բայց արդեն հասցրել ենք երկու հաղթանակ կերտել, զուգահեռ ծաղկել ու շենանալ:
Երբ վերջնականապես գիտակցենք միասնականության ուժը, արդար պայքարի անհրաժեշտությունը և ճշմարիտ գործելու կարևորությունը, այդժամ մենք կդառնանք անպարտելի: Ընդամենը պետք է հասկանալ, որ այս մեծ նավում, որ կոչվում է հայրենիք, մենք բոլորս ակամա նավաստիներ ենք: Եվ մեզնից է կախված կխորտակվի նավը, թե ոչ, կհասնի իր փարոսին, թե կմնա քամու և ծովի ալիքների քմահաճույքին: Մեր կյանքը շատ ավելի մեծ է քան այն ես-ը, որի մեջ սահմանափակում ենք նրան, սեփական կարիքներից դուրս է իրական կյանքը: Այնտեղ, որտեղ քո կարիքը կա, այնտեղ դու կգտնես քեզ: Սարդարապատում հաղթանակած մեր պապերը գիտակցեցին դա, և մենք այսօր ունենք մեր սեփական նավը, որը ամեն վայրկյան մեր հոգատարության կարիքը ունի:
Իհարկե թերի կլիներ այս նյութը, եթե չավելացնեինք Պարույր Սևակի տիեզերական «Սարդարապատը», որ դարձավ երգ և այլևս մեր սրտերում է:
Երբ չի մնում ելք ու ճար,
Խենթերն են գտնում հնար,
Այսպես ծագեց, արեգակեց
Սարդարապատի մարտը մեծ:
Զանգեր, ղողանջեք,
Սրբազան քաջերին կանչեք
Այս արդար պատից:
Սերունդներ, դուք ձեզ ճանաչեք
Սարդարապատից:
Ավարայրից ջանք առանք,
Այստեղ մի պահ կանգ առանք,
Որ շունչ առած շունչներս տանք
Սարդարապատի պատի տակ:
Բայց մենք չընկանք, մենք միշտ կանք,
Մենք չհանգանք՝ դեռ կգանք,
Երբ տան զանգը, ահազանգը,
Որ մեր հոգու պարտքը տանք:
Քաջերի սերունդները քաջեր են...
Комментариев нет:
Отправить комментарий